O χαρακτήρας, η νοοτροπία και το μέταλλο δεν αγοράζονται

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Οι ελπίδες του Άρη για απευθείας άνοδο μετά την ισοπαλία στην Κρήτη, ανάγονται κακά τα ψέματα στη σφαίρα του εξωπραγματικού και ηχούν περισσότερο στα αυτιά ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ο στόχος πλέον-αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο- είναι μόνο η 3η θέση στο υποθετικό σενάριο που μπορεί να δώσει άνοδο. Αρκούν δυο νίκες με Λαμία και Απόλλωνα που μπορεί να είναι και τα τελευταία ματς της σεζόν αν δεν κατέβει ξανά η Σπάρτη, τις οποίες οι κίτρινοι οφείλουν να πάρουν και για την αξιοπρέπειά τους.

Στην Κρήτη δεν είδαμε κάτι που μας έκανε σοφότερους ή κάτι που δεν το είχαμε δει ή καταλάβει. Εκτός αν κάποιος δεν θέλει ή έχει τους λόγους του να μην μπορεί να καταλάβει ότι το φετινό ρόστερ σε γενικές γραμμές κρίνεται ανεπαρκές. Δέχομαι το… σπρώξιμο που είχε η Λαμία φέτος και την «σφαγή» του Άρη σε κάποια παιχνίδια. Την ατυχία να χάσει παιχνίδια στο φινάλε και την αντίστοιχη τύχη (σ.σ ή μήπως ικανότητα να τα πάρει ο Απόλλων). Τις αστοχίες στις μεταγραφές και την ένδεια σε θέσεις κλειδιά, την καθυστερημένη απομάκρυνση του Αναστόπουλου, αν θέλετε ακόμη και για να αλλάξει το κλίμα, την διοικητική ανεπάρκεια, εντός και εκτός γηπέδου, τις καθυστερήσεις στις πληρωμές. Δεν μπορώ όμως και κυρίως ο φίλος του Άρη, να δεχτώ τον… ωχαδερφισμό. Την λογική της διεκπεραίωσης μιας ακόμη αγωνιστικής υποχρέωσης. Την λιποψυχία όταν η μάχη μαίνεται και τα περιθώρια στενεύουν. Την αδιαφορία. Δεν περίμενε κανείς από τον Άρη στο «Γεντί Κουλέ» να παίξει μπαλάρα. Δεν το έκανε σχεδόν ποτέ φέτος στη σεζόν. Θα περίμενε όμως, από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, να βγάλουν ένα πάθος, μια διάθεση, ενέργεια, λίγο τσαμπουκά. Να ρίξουν καμιά κλοτσιά αφού αυτά τα ματς κρίνονται εν πολλοίς στη διάθεση (η φάση με την κούρσα του Παντίδου στο γκολ του ΟΦΗ πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια πως δεν κάνουμε άμυνα). Αντ΄ αυτού είδαμε να πηγαίνουν δεύτεροι σε όλες τις μπάλες, να χάνουν σχεδόν όλες τις μονομαχίες, να μην μπορούν ούτε καν να τρέξουν, και φυσικά να απειλήσουν. Να λυγίζουν από το άγχος, την πίεση και όλα αυτά σε ένα γήπεδο που δεν ήταν γεμάτο και ο αντίπαλος ουσιαστικά έπαιζε χωρίς κίνητρο. Κάτι πήγε να αλλάξει στην επανάληψη όταν ο Κωστένογλου με ένα ανορθόδοξο σχήμα τα έπαιξε όλα για όλα, αλλά ήταν περισσότερο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που τους καθοδηγούσε, αφού πλέον δεν είχαν να χάσουν τίποτα.

Δυστυχώς ο φετινός Άρης δεν έχει παίκτες που να τους περισσεύει η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας… τα μέζεα που λέει και ο Ζουράρις. Κάποιοι σου δίνουν την αίσθηση ότι κάνουν αγγαρεία, ότι θα ήθελαν να βρίσκονται κάπου αλλού, ότι δεν έχουν άλλες φιλοδοξίες και το καλοκαίρι απλά θα φύγουν και θα προσθέσουν κάποια άλλη ομάδα στο βιογραφικό τους. Με όλα τα ελαφρυντικά και τις δικαιολογίες που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος (μερικές παρέθεσα πιο πάνω) η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Άρης παίρνει στο γήπεδο αυτό που πραγματικά του αξίζει.

Από προχθές φούντωσε και πάλι η σεναριολογία για την επόμενη μέρα και το αν και κατά πόσο ο Θόδωρος Καρυπίδης, θέλει, μπορεί και είναι ικανός να πείσει τον κόσμο του Άρη ότι έχει τον τρόπο να αφήσει πίσω τα τραγικά λάθη της φετινής χρονιάς και να επιστρέψει του χρόνου… αλλαγμένος. Ανεξαρτήτως κατηγορίας με πολύ ισχυρή υποψηφιότητα πλέον για δεύτερη χρονιά στη Football League. Ή αν θα επιλέξει να ανοίξει την κουβέντα της διαδοχής, στην περίπτωση που εμφανιστούν σοβαροί μνηστήρες και όχι αλεξιπτωτιστές τύπου Ηλιάδη, Γαλανού κτλ.

Υ.Γ Ο Μπούρμπος κακώς αποβλήθηκε και άφησε την ομάδα του με παίκτη λιγότερο. Εγώ πάντως το χάρηκα που ήταν ο μόνος που πήγε να υπερασπιστεί τον συμπαίκτη του στους τσαμπουκάδες του ΟΦΗ, άσχετα αν τελικά αποβλήθηκε. Έδειξε ότι κυλάει αίμα στις φλέβες του, ότι νιώθει που βρίσκεται…

ΥΓ1. Ο Αντώνης Καπνίδης δεν είναι ο καλύτερος επιθετικός του κόσμου. Είναι όμως συνεπής στο σκοράρισμα όταν του δίνεται η ευκαιρία και λογικά ο Νίκος Κωστένογλου ίσως ήρθε η ώρα να τον χρησιμοποιήσει στο βασικό σχήμα.